7 september, eerst mist later half bewolkt van Lavacolla naar Santiago

Onze camino zit erop! De laatste dag van onze 320 km lange wandeling. Wat een ervaring! Samen hebben we het gehaald. Elkaar ondersteunen, zalfje voor de vermoeide knieën, verzorging van blaren. En toch samen door die poort gaan en uiteindelijk op het plein aankomen.

Vanaf Lavacolla gaan we gelijk omhoog. Zeer geleidelijk, het valt voor ons reuze mee.

We begonnen de wandeling in de mist met af en toe een zonnetje. Als het zonnetje dan schijnt werpt het lange schaduwen voor ons uit. Het geeft zelfs een licht glans om ons heen.

Al snel is de mist terug. We zien nu alleen nog schimmen van onszelf en de bomen.

Gestaag vervolgens we onze route. Monte de Gozo? Die zijn we voorbij voor we er erg in hebben.

We gaan op zoek naar het monument voor de pelgrims. Daarvandaan kun je gewoonlijk de kathedraal zien liggen. We staan erbij en bewonderen de grootsheid van de pelgrim. Als we erbij staan voelen we ons nietig en trots tegelijk. Zou daar achter de mist de kathedraal zijn. Gek is dat, als je het niet ziet en toch zeker weet dat het daar is. We worden opgetogen, is dat het einde van onze camino?

We gaan daarna dalen naar de stad. Nog 4 km te gaan. De eerste glim van de kathedraal. Het zijn de laatste meters.

Hand in hand lopen we de poort door en vieren dat we er zijn. De doedelzakken begeleiden onze voetstappen. Een hoera stemming. We hebben het gehaald.

Intussen is de zon gaan schijnen. Het lijkt of we erdoor verwelkomd worden.

Natuurlijk gaan we daarna ons etappe drankje nuttigen. Wat is een mooiere plek dan in het straatje van het kantoor waar de Compostela’s worden uitgereikt. We zien vele bekende gezichten en vele honderden onbekende gezichten. Als we aankomen zijn, staat de stand al op 1671  pelgrims. Zoveel zijn er vandaag al geregistreerd. Wij zijn er zomaar 7 van. En toch is en blijft het bijzonder.

Ik mag de Compostela’s uitreiken. Een moment om ook naar de wandelaars uit te spreken wat een mooie prestatie dat is. Nooit gedacht dat onze voeten ons zover zouden brengen. 320 km lang. Misschien wel 500.000 voetstappen. Die hebben we allemaal gezet. Dankbaar dat we dat weer kunnen. Nog nooit zover gewandeld. Weer opgeknapt en het opnieuw kunnen. Wat een kanjers!

We feliciteren ook Mieke R. Zij is tot aan Melide gekomen en heeft 260 km afgelegd.

We gaan nog even naar de huiskamer en krijgen daar een inspirerende tekst van Ricky Rieter

“Voltooid is dit pad, voldaan zijn we en gelukkig, nu delen van wat bijna niet te delen is, delen is vermenigvuldigen, almaar groter wordt ons geluk, vanbuiten en vanbinnen…”

En nu…..? We zitten in de pelgrims mis, die om 19.30 uur begint. Als het goed is gaan ze onze groep noemen. 7 personen uit Nederland vanaf Oviedo. Wie weet komt straks de Botafumeiro? We wachten vol spanning. Dat lees je morgen…..

Maandag gaan we naar Cee om de laatste km’s naar Finistere te wandelen en dinsdag gaan we terug naar huis.