4 september, 25 km, half bewolkt, 20 graden

Het loopt anders vandaag….Helaas kon Mieke R  niet met ons meegaan. Zij gaat morgenochtend naar huis vanwege een medisch probleem. Mieke S ging mee naar het ziekenhuis. Morgen ga ik (Mieke S) de Camino vervolgen. Wat zullen we Mieke R missen!

De route van vandaag was met nogal wat hoogteverschillen, de stemming relaxed en vooral een prachtige natuur.

Vanaf Ferreira naar Melide is het 20 km, we doen er nog 5 bij van A Grela naar Ferreira. Het totale hoogteprofiel zie je hieronder, die lees je van links naar rechts.

Het verslag met beleving van deze dag is van Walter, waarvoor onze dank.

Vandaag was een dag van vijfentwintig kilometer. Van ergens naar nergens, of beter gezegd, van El Grego naar Melide, daar ergens diep in het Galicische landschap. Een tocht over glooiende heuvels die zich aan ons openbaarden als een ritmische opeenvolging van op en neer, op en neer. De grond onder onze voeten was stevig, maar de klim en afdaling hielden ons scherp, terwijl het pad zich een weg baande door boerenland. Links en rechts de geur van mest, zwaar en zoet, en het aanhoudende geklingel van koeienbellen. De koeien werden uitgelaten, en het leek haast alsof zij met hun grote, kalme ogen ons zieleroerselen doorgrondden, terwijl zij passeerden, gehuld in ons zwijgende, gezamenlijke streven naar de eindstreep.

Marion liep voorop, als een verkenner op zoek naar het beloofde land. Ze spurtte vooruit alsof de zwaartekracht voor haar niet gold. Haar voeten leken de grond nauwelijks te raken terwijl ze over het landschap vloog. De rest van ons — Walter, Sylvia, Jeanette, Els, en Ted, want zo gaat dat in het leven, de een volgt de ander — liep samen. We deelden de kilometers alsof het verhalen waren die ons nog verteld moesten worden, elke stap een zin, elke helling een hoofdstuk.

De rustieke dorpjes lagen verstopt tussen de bomen, oude stenen muurtjes markeerden de grenzen van velden waar ooit mensen hun brood mee verdienden. Nu stonden ze daar, verweerd en verloren, net als de oude mannen die we soms tegenkwamen, zittend op gammele stoelen, hun ogen haast verstoord door onze aanwezigheid. Een enkele keer hief iemand een hand op ter groet.

De zon begon te draaien en wierp lange schaduwen over de weg. We spraken minder, het ritme van onze stappen was als een metronoom die ons begeleidde. De kilometers kropen voorbij, tot we uiteindelijk Melide bereikten, dat in de verte lag te wachten als een beloofde oase. Marion stond daar al, handen in de zij, een glimlach op haar gezicht alsof ze wist dat wij zouden komen, omdat we altijd komen, uiteindelijk.

Melide was zoals al die andere dorpjes, met zijn stenen huizen en slingerende straatjes, maar nu was het het eindpunt, het doel dat onze inspanning zin gaf. We strompelden binnen, vermoeid maar tevreden, klaar om neer te strijken en te rusten. Hier, in dit vergeten stukje wereld, waren wij even thuis, al was het maar voor vandaag.

Marion trof het: iemand heeft een stempel in haar paspoort getekend. Een mooi moment.

We overnachten in de mooie herberg San Anton in het centrum. De was in de machine, een tuin voor ons etappe drankje. Een moment om samen de dag door te nemen.