26 augustus, zonnig 23 graden, 14 km van Bodenaya naar Tineo

VERWONDERING dat is hoe ik de dag van vandaag wil noemen. Zo een warm bad te mogen ontvangen bij David en Cilea is voor mij niet in woorden te vangen. Met dank aan Walter, hij heeft onze gevoelens zo goed verwoord:

De liefde.

Ik ben vandaag ontvangen in onze verblijfplaats door David en zijn vrouw  En wat een ontvangst. De deur vloog open en ik werd begroet alsof ik zelf de apostel was, de man van de liefde, teruggekeerd om de harten van de mensen te raken. Warmte, aardigheid, openheid… zoveel meer dan je ooit zou kunnen wensen. Ze omhelsden me niet alleen met hun armen, maar met hun hele wezen, alsof ik de verloren liefde was die eindelijk terugkeerde. Wat een mensen, zo betrokken, zo volledig aanwezig, luisterend met een aandacht die ik mijn eigen familie zelden geef. Bij hen voel ik altijd een afstand, een behoedzaamheid, alsof we allemaal bezig zijn ons eigen stukje hart te beschermen. Maar hier, met David en zijn vrouw, viel die verdediging weg. Mijn keel schoot vol, tranen van een vreemdsoortige liefde drongen zich op. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Deze mensen, zo lief, zo warm… De albergue was een ontdekking, niet alleen voor het lichaam dat eindelijk mocht rusten, maar vooral voor de geest. Overal waren er prikkels, kleine voorwerpen en herinneringen, elk met hun eigen verhaal. Het was alsof elk object, elke foto, elke steen die de muren vulde, doordrenkt was van een eeuwenoude liefde, wachtend om opnieuw te worden gevonden. Ik raakte overrompeld door het gevoel dat hier iets anders leefde, iets puurs, iets wat ik verloren dacht. Omdat ik als eerste was gearriveerd, werd ik tot keukenhulp uitgeroepen. Voor ik het wist, stonden we samen in de kleine keuken, snijdend en roerend, een vegetarische paëlla te maken. En hoe smakelijk was dat. Elke hap leek een viering, een ode aan de liefde die onverwacht in deze afgelegen uithoek van de wereld was opgelaaid. Hij gebruikte zelfs kruiden, en het gerecht bloosde als een jonge minnaar.

Terwijl we kookten, voelde ik de drang om het mysterie van deze plaats verder te ontrafelen. Ik vroeg David om Paqui te bellen. Iedereen kan immers wel zeggen dat hij getrouwd is met een vrouw van Spaans bloed, maar ik wilde dat hij haar stem hoorde, de warmte die door de telefoon zou sijpelen, de bevestiging van de echtheid die ik voelde. En jawel, ze spraken met elkaar, hij in zijn geoliede Spaans, zij lachend aan de andere kant van de lijn, een lach vol liefde en lichtheid. Ik luisterde, probeerde de woorden te volgen, maar eigenlijk was het de klank die me raakte, de melodie van hun samenzijn. Het was alsof liefde zelf door de draden sijpelde, hen omhelsde en hen herinnerde aan de kracht van hun gemeenschappelijke verbintenis.

Wat een ontmoeting. Woorden schieten tekort om dit te beschrijven. Ik voelde me een vreemdeling en een vertrouwde in één, verloren en gevonden, herboren in de warmte van dit vreemde huis. De dag gleed voorbij in een zachte schemering van licht en stilte, een amorphous droom waarin alles vloeide en vervlochten raakte. En toen de avond viel, wist ik dat ik iets bijzonders had meegemaakt. Iets wat ik mee zou dragen, als een talisman tegen de kilte van de wereld buiten deze muren. David en zijn vrouw, en hun albergue – een toevluchtsoord voor de verdwaalde ziel, een baken van liefde in de eindeloze reis. Amor, Amor, Amor… Het woord weerklonk in mijn gedachten als een mantra, een lied dat nooit zou ophouden, een vuur dat nooit zou doven.

Na al deze warmte gingen we de deur uit voor de route van Bodenaya naar Tineo, toch 340 meter stijgen en even zoveel dalen. We blijven op hoogte van 700-800 meter. Dus niet de hele onderstaande route, ongeveer na 7 km na Salas. In het overzicht zie je La Espina, en dan naar Tineo.

Voor Espina kunnen we een klein ommetje maken, zodat we uitzicht op zee hebben. Met zo een helder weer moet dat lukken, ook al Bodenaya nog 20 km van zee. Dat willen we meemaken en 1 km meer is vandaag niet erg. Naar het westen toe laaghangende bewolking, naar het noorden de zee.

De route van vandaag is met steeds uitzicht over de velden. We lopen langs een heuvelrug, links van ons kijken we in het dal. Een hele andere dag dan gisteren, waar we in de bossen liepen.

Op de hoogte gelegen paden is het tot onze verrassing toch heel modderig. Zou er dan toch in de nacht regen zijn gevallen?

De schoonheid vinden we vandaag ook in kleine dingen. Wat denk je van deze mooie oude man op van die prachtige asturiaanse klompen? Daar zitten 3 hakken aan, dat is om door de modder te lopen. Hij had er zelf een lamp van gemaakt en stak voor ons de lamp aan. Het is net of erbij elk uitzicht punt een gordijntje open gaat. Alweer een prachtig uitzicht!

We logeren vandaag in een luxe hotel, die een aparte pelgrims afdeling heeft gemaakt. We mogen ook in het hotel kiezen voor een pelgrims menu. Dat zien we vanavond. Eerst het etappe drankje aan de rand van Tineo met uitzicht over het dal. We zien er 3 “rode wouwen”. Wauh!!!.

Morgen naar Samblismo en….daarna Hospitales. We zien er naar uit.