24 april, 26,4 km bewolkt en droog 11 graden, van Pamplona naar Puente la Reine

Een hoogte punt van de Camino français is het bereiken van de Alto del Perdon, die vind je halverwege Pamplona en Puente la Reine.

Ik zeg altijd, als je deze top hebt bereikt komt de rest ook wel. “Vandaag ben ik gaan lopen,  ik zie wel waar ik kom”. Het geeft voldoening en vertrouwen. Ook al was het door de lengte van de etappe een zware dag.

Het was de eerste keer dat we niet in de herberg gingen ontbijten. Zo kwamen we terecht bij een ontbijt zaakje tegen over het stadhuis. Een dame runde deze zaak en liet alle mensen voor gaan.. Ach ja, we kunnen wachten en de koffie smaakte erg  lekker. Daarna was het nog wel 5 km om de stad uit te komen. De route van vandaag op de grote borden. Kan niet missen. In de stad is het altijd goed opletten,  niet de weg kwijt te raken. In Pamplona hebben ze de gele pijlen vaak wat hoger geplaatst. En we wennen eraan..bij elke kruising even goed kijken.

 

Mooi is het als we de stad uit zijn en tussen de gele velden door omhoog gaan klimmen. Een lint van pelgrims loopt voor en achter ons. We boffen weer, de voorspelde regen voor de eerste uren was alleen maar de dreiging van de donkere luchten.

Voor ons zien we Zariquiegui liggen. We zijn dan al halverwege de stijging. Tot hier gaat het ook al pittig omhoog. De gewassen zijn aan het groeien. Een klein verschil in kleur geeft aan waar een ander veld begint.

Als we terugkijken zien we allemaal kleine stipjes omhoog klauteren. Pamplona laten we achter ons. Het is hard werken om boven te komen.

In Zariquiegui is een klein winkeltje en een paar stoelen om even te rusten. We gaan ook de kerk binnen. Een betrokken mevrouw geeft ons een stempel. Ze kijkt ons aan en wenst ons “buen camino”. Een klein gebaar, voor mij voelde het als zegening.

We klimmen verder naar Alto del Perdon. De velden en uitzichten wisselen voortdurend. Het is inspannen en echt genieten van alle stappen die we zetten. Ook voor mij een mijlpaal!

Afdalen naar Uterga is misschien nog wel zwaarder. 250 meter dalen over een afstand van 3 km en dat over losse stenen. Hier en daar verstevigd met grote traptreden.

Waar de andere pelgrims ineens zijn? We hebben het rijk alleen. Een oneindig pad naar de verte. “Vandaag ben ik gaan lopen” Zo voelt dat dan.

We dalen verder af naar Puenta la Reine. Een pad naast de snelweg, die zo naar beneden duikt. De eerste zon van vandaag voelt gelijk warmer. Het koolzaad kleurt nog mooier geel.

Deze mooie dag zit erop.