13 April, 8 graden, 28 km, zon, wolken en een hagelbui

Na een goede nachtrust, een uitgebreid ontbijt en een lunchpakket in de dagrugzak gaan we naar de bushalte om de hoek. Het is zonnig en iemand vraagt zich af waaraan we dat mooie weer verdiend hebben? Het busje komt al snel en brengt ons met een sneltreinvaart naar Oosterend waar we gisteren gestopt waren. Ik was gisteren vergeten om een foto van de kerk te maken en iedereen wilde dat extra rondje wel maken. Het is de oudste kerk van Texel.

Er staat een huis te koop waar Frans en José wel interesse in schijnen te hebben. Hoe zou het zijn om op een eiland te wonen? Ik denk niet dat het iets voor mij zou zijn maar dat hoeft ook niet, het bevalt mij prima in Brabant.

Texel heeft meer schapen dan inwoners, gisteren zagen we witte schaapjes, nu een paar zwarte. Het lammetje lag lekker in de zon bij het hek, samen met twee anderen. Wanneer wij langs lopen schrikken ze en zoeken ze allemaal hun moeder op.

Het begint te hagelen en de regenkleding wordt tevoorschijn gehaald omdat de lucht er zo dreigend uitziet dat er waarschijnlijk nog wel meer gaat vallen dan de eerste steentjes die je als witte vlekjes op de foto ziet. Ineke zie je met haar gele jas wat verder terug staan om onderuit de rugzak de regenkleding eruit te halen. Dat deed ze niet voor niets, het bleef een tijdje hagelen en na de opmerking over de zon van vanmorgen vraag ik mij af waar we die hagel dan aan verdiend hebben?

Het is weer droog geworden en we gaan bij hotel Prins Hendrik vragen of er een koffie to go te krijgen is en we hebben geluk.  Inmiddels schijnt de zon weer en kunnen we meteen onze regenkleding opbergen.

Met deze ‘badkuip’ zoals Frans het zelfbedieningspontje noemt trekken we ons naar de overkant van het Eierlandskanaal. Nou ja, we? Met vooral Frans en hulp van Constance bereik ik gemakkelijk de overkant.

Het pontje moest ook nog terug en dan is Frans weer degene die helpt om dat voor elkaar te krijgen. Ook werkt hij flink mee om Ineke en José aan de overkant te krijgen.

Bij dit standbeeld en voldoende banken nemen we plaats voor onze lunchpauze. Een gekookt eitje meenemen in je pakket is lekker voor onderweg maar als je het los in je tas stopt kan het stuk gaan, vraag maar aan José.

Voorbij Cocksdorp waar we even van de route afgingen om het dorp te bekijken en nog een koffie to go konden scoren komen we na de vuurtoren op het strand. Het is eb en Constance ervaart het alsof je in de woestijn loopt.

Na een stuk langs de zee gelopen te hebben verlaten we het strand en komen in de duinen. Volgens de aangegeven kilometers zouden we er al moeten zijn maar dat is toch echt niet zo. Het wordt zwaar en we hebben nog een stuk te gaan. Even nog een korte pauze en dan weer verder. Wanneer we op een richtingaanwijzer De Koog zien staan met nog 8,9 km te gaan, zakt de moed helemaal in de schoenen omdat er gedacht werd dat we daar nog naar toe moesten vandaag. Maar we komen morgen pas in De Koog. Toch hebben we nog ruim 4 km te lopen en ondanks dat het niet meer meevalt voor iedereen lopen we allemaal dapper verder.

Een stukje door de slufter en dan de laatste duin over waar we 20 minuten voordat het busje komt zijn. Er is een tentje en we hebben dus nog net wat tijd voor een drankje en/of ijsje. We zitten allemaal nog maar net of het busje wat ons terugbrengt naar het hostel komt er al aan. Met een paar uitstapjes van de route komen we vandaag aan 28 kilometer en dat is best veel, zeker als je denkt dat je er 8 minder zou lopen.