5 oktober, 28 km, droog af en toe zon 23 graden

Yes! Deze kanjers hebben de Camino Portugues afgerond. Van harte gefeliciteerd Marijke, Bertine, Mariska, Monica, Anneke en Annemiek.

We hebben gevoeld wat verbinding is, wat we kunnen loslaten en intens genoten van elke stap. Moeilijkheden overwonnen, je eigen comfort zone verlaten, je grenzen van je kunnen verleggen.

“Live, love and laugh” ….leef, heb lief en lach

Zo hebben we het ervaren.

Vol spanning gingen we op pad. De langste etappe vandaag en vele hoogte verschillen.

De dag begon met roze rood gekleurde luchten. Is het niet ochtend rood, regen in de sloot? Wij hebben het droog gehouden en zelfs flinke perioden met zon ervaren.

Het was vooral ook een dag met mooie camino momentjes. We kwamen bij de kerk van Esclavitude aan. Er werd gezongen en er waren mensen aan het bidden. We denken dat we niet zomaar mogen rondlopen. Plotseling komt er iemand die ons naar voren wenkt voor een stempel.

Zo komen we in de sacristie en zien een groot schilderij van 1750, waarin is uitgebeeld, dat het hier in die tijd ook een ziekenhuis was. Hier zie je een klein deel van dit schilderij.

In een bos waren 2 jonge jongens voor “donativo” spulletjes aan het verkopen. Zij hadden dit jaar zelf de Camino gelopen en lieten vol trots hun Compostela zien.

We lopen verder en komen bij een café uit (vlak voor de algemene herberg van Teo) waar je een wens kunt opschrijven. Er hangen al honderden linten. Hoe speciaal is het dat je jou wens daar bij mag doen. Het is alsof je een kaarsje opsteekt.

De stijging naar Milladoiro duurt wel 10 km lang. Tussen Teo en Milladoiro lopen we door en spreken af dat we in Milladoiro pauze hebben. We zijn onder de 10 km. Dat geeft ons moed om door te zetten.

De vrienden van de Camino zorgen goed voor de pelgrims. Nieuwe pijlen om zo veilig mogelijk over te steken en aan de beste kant van de weg te lopen. Ook zien we ze net een groep rommel opruimen. Wat een saamhorigheid voelen we!

Wij hebben vandaag veel bekijks. Wij als “pink lady’s”. We zijn er trots op en vielen zo extra onze verbondenheid.

Uitgelaten zien we in de verte de kathedraal. Nog zeker 7 km. We kiezen steeds voor de meest groene en rustige route. Niet precies weten of dat nou verder is…..wat maakt die laatste extra km uit? We kunnen het.

Door het Almeda park lopen we eindelijk de stad in. Wij “roze Maria’s” voegen ons bij de Maria’s die daar als standbeeld staan.

Tatatata…..we zijn er!

Deze schoenen hebben ons zo ver gebracht…..

Een ervaring en herinnering rijker gaan we nog een dagje van Santiago genieten………