27 graden, mist, wolken en zon, 21km

Wanneer ik ’s morgens naar buiten kijk zie ik dat het grauw is. Vreemd na steeds een blauwe hemel gezien te hebben. Voor de verandering had ik eens lang doorgeslapen. We hebben een luxe ontbijt in het hostel en gaan daarna op pad naar Spanje.

Na het eten zegt de vrouw die voor het ontbijt gezorgd heeft nog iets maar we verstaan haar niet. Ze herhaalt en herhaalt maar in het Portugees wat er aan de hand is en we denken dat ze opruimen bedoeld. Wanneer we dat gaan doen is het niet goed. Toch heeft het iets daarmee te maken maar omdat ze alleen maar Portugees spreekt en wij het niet begrijpen gaan we maar op pad. Eerst nog even een groepsfoto op de trap.

Spanje is om de hoek, we zijn snel de stad uit via een donkere doorgang in de stadsmuur. Het is mooi met de mist over het water wanneer we de brug overlopen. De ene voet in Portugal en de andere in Spanje. Met het zetten van die ene stap is er meteen een uur voorbij.

In Tui kopen we nog water en halen een stempel in de kathedraal. Het is vandaag een route met weinig hoogteverschillen. Wanneer we een stukje op weg zijn staat er een groot standbeeld van een pelgrim. Onze grootste pelgrim past er gemakkelijk in.

Wanneer we langs de grotere weg lopen zien we een paar mannen voor ons. De ene lijkt op de man uit Ierland die we een aantal dagen geleden ontmoet hebben maar de andere is niet de zanger en we twijfelen of het de derde man is. Waar zou de zanger dan zijn? Qua route klopt het, ze zouden vandaag vanaf Tui vertrekken. We naderen en het blijken inderdaad de Ieren te zijn, de zanger loopt wat verder naar voren. Bij het eerste terras langs de route stoppen we en dat mag ook wel, we lopen al meer dan twee uur in een straf tempo. De Ierse zanger zit op het terras en wat later komen de mannen die wij ingehaald hebben. We moeten nu wel onze belofte inlossen: The Wild Rover met ze zingen. Even nog de tekst opzoeken, een zin opschrijven die we niet kennen (lang leve internet) en dan lopen we inmiddels weer bepakt naar ze toe. Ik zeg dat we iets voor ze hebben en we beginnen te zingen waarbij de Ieren gelijk inzetten. Er worden foto’s en filmpjes gemaakt van ons door diverse mensen op het terras. Lachend nemen we afscheid en vervolgen de route.

Even later lopen we weer lekker in de natuur. Na de vele kilometers die we al gelopen hebben doen de voetjes het nog goed. Af en toe heeft iemand een blaar of een plekje. Met zalf, blarenpleister, gelbeschermers, wandelwol, vette watten en tape is alles goed onder controle te houden. Fijn dat al die producten er zijn, net als sokken en schoenen die veel meer comfort geven dan vroeger. Regelmatig wisselen we ervaringen hierover uit met elkaar. De merinowollensokken die je niet uit hoeft te wassen spreken mij wel erg aan. We komen bij dit bruggetje dat een foto waard is.

Ineke heeft een nieuwe dagrugzak kunnen kopen bij het barretje welke veel gemakkelijker is voor haar dan haar andere twee kleine rugzakjes.

Een stuk verderop hebben we een slokjespauze en is het de vraag waar we heen moeten. Er staan twee pijlen, ieder een andere kant op. Mijn app Osmand biedt uitkomst, we gaan rechtdoor.

Een pauzeplek verderop waar we kunnen zitten wordt niet overgeslagen. De automaat die er staat ziet er oud uit maar de producten lijken dat niet. Lorita stopt er geld in voor water maar er gebeurd niets. Geduld helpt, het flesje valt eruit. Een apparaat om pelgrims te laten onthaasten.

Op de pauzeplek zijn de kamers verdeeld door loting, weer een nieuwe ervaring voor ons. Langs het laatste mooie stuk via een slingerend pad langs een waterstroom ziet Lorita een mooi blauw met voor oranje ijsvogeltje. Wanneer Gré en ik komen kijken vliegt het vogeltje net weg maar wat een prachtige kleur blauw heeft deze ijsvogel. In het pension krijgen we meteen een glas koud water en laten we ons inschrijven. De kamers zijn meteen goedgekeurd en na achterlating van de tassen gaan we een etappedrankje drinken in het centrum. We zijn in Spanje en krijgen er olijfjes en chips bij. Daarna gaan we ieder voor zich wat boodschappen doen en ik ga terug naar het pension. Oma komt net de trap af, ze is vandaag 84 geworden en vertelt dat ze zo oud geworden is door wandelen en dansen. Ze danst met mij een rondje en wil wel samen met mij op de foto.

We eten een heerlijk pelgrimsmenu in het pension. We konden kiezen uit 3 voor-, hoofd-, en nagerechten. De taart die bij de nagerechten stond was door oma gemaakt en we kozen hier bijna allemaal voor. Wanneer we gaan eten vragen we of oma er ook is. Nee, maar ze zullen haar bellen. We smullen van alles en de porties zijn groot. Onze reservebelg heeft een schoon nieuw kleedje gekocht maar haar buurvrouw krijgt meer aandacht van de ober. Er wordt weer wat afgelachen vanavond en wanneer oma binnenkomt zingen we het ‘Lang zal ze leven’ voor haar. Ze geniet ervan en mag weer op de foto. Haar zoon vertelt dat ze 84 is geworden en dat te danken heeft aan de rum. Wij genoten van de taart en zaten daarna allemaal bommetje vol. Als we morgen maar vooruit kunnen komen…