26 graden, wolken en af en toe zon, 18 km en Gré, Ineke en ik 21 km

De eenpersoonskamer mocht ik delen met muggen die mij lang wakker hielden en ook gestoken hadden. Om 7 uur vertrokken we zodat we vroeg op pad zijn. Het zou ’s middags kunnen gaan regenen en we hebben een pittige dag voor de boeg omdat we in totaal veel moeten stijgen en dalen. Een klim door het bos naar de top maakt deze route extra mooi maar ook zwaar.

We hadden op de kamers ontbeten omdat de bakker pas om half 9 open ging. We liepen over paadjes en rustige wegen. Tegen half 9 waren we bij een barretje waar we hadden kunnen ontbijten en nu stopten voor koffie.

Langs zand/bosweggetjes staat heide in bloei

Bij het volgende barretje stoppen we alweer omdat vanaf dat punt er niets meer komt tot de top en die ligt op 2/3 van de route. We spreken af dat we op de top pas weer pauze nemen en daar op elkaar wachten. Bij het kruis wat langs de klim door het bos staat liggen ieder jaar meer gedenktekens.

We komen natuurlijk allemaal op de top, de ene wat sneller dan de andere. Ik vind het uitzicht prachtig juist door de lage mist.

Niet iedereen vond het klimmen leuk maar als we allemaal wat gegeten hebben en weer praatjes krijgen komen er drie Ramboos boven aan. Enkele dames zijn helemaal onder de indruk en willen graag weten waar ze vandaan komen. Ik ga het vragen en het blijken Portugezen te zijn. Ze wonen in Porto en vertellen mij dat ze drie dagen geleden daarvandaan vertrokken zijn, wij zijn al zes dagen onderweg. De dames willen graag met ze op de foto en dat vinden ze goed. Een van hen maakt de foto en hij wil er zelf ook op.

Een vrouw uit Brazilië staat ook op de foto en ze verblijft net als wij bij O Ninho. Wanneer ik dat hoor bedenk ik mij dat ik gisteren niet gebeld heb om te laten weten dat we komen. Het was gereserveerd dus zal het wel goed zijn. Onderweg bel ik toch maar even en dan blijkt dat er geen reservering is en ook geen plaats. Oei, wat nu? De groep was al verder vooruit maar Ineke loopt nog voor mij zodat ik haar zeg dat ik even stop om na te kijken wat ik voor een reserveringsnummer had. Niet alle mail vind ik terug en na wat heen en weer bellen en smsen heb ik een paar opties. Ik loop verder en zie de anderen op een terras.

De opties zijn: overal waar we langs komen proberen of we er terecht kunnen of een huis met twee kamers en een apart huis met één kamer. Bij de tweede optie moeten er twee personen een bed delen en de prijs is voor ons pelgrims wel hoog en er zit geen ontbijt bij. We gaan uiteindelijk voor de eerste optie en vinden een mooi en betaalbaar huis.

Nadat de rugzakken op de kamer staan gaan Gré en Ineke met mij mee om de rugzakken bij O Ninho op te halen. Dat is heen er weer drie kilometer. Als we terug zijn nemen we ons etappedrankje. Onze chefkok en sous chef willen weer koken en worden door de verhuurster naar de supermarkt gebracht. Als ze terugkomen zitten ze als twee gegoede dames met hun nieuwe hoedjes op de achterbank van de auto. Lachen natuurlijk en we hebben volop praatjes. De andere gasten uit Amerika en België vinden ons een gezellige groep en ook zij zijn verbaasd dat we elkaar nog maar zo kort kennen.

We nemen nog een drankje en tapas en geloof het of niet maar iemand van ons zakt weer door een stoel. Ik zal maar geen naam erbij schrijven…

Er is weer heerlijk gekookt. Het was zeker zo lekker als gisteren in het restaurant. We hebben zelfs een toetje: pure chocolade en Tony Chocolonely die ze in België niet kennen. Voldaan gaan we op tijd naar bed, de wekker staat op zeven uur.