26 graden, bewolkt, 15 km

Iets voor 7 uur liep de wekker af, het geluid op oordoppensterkte waardoor er niemand meer wakker gemaakt hoefde te worden. In het schemerochtendlicht spullen pakken, wassen, indien nodig voeten verzorgen en naar de keuken om te ontbijten. Er zijn broodjes, kaas, ham, boter en jam om te eten en oploskoffie, thee en jus d’orange om te drinken. Om kwart over acht vertrekken we terwijl de dikker wolken weg beginnen te trekken. Al snel lopen we in twee groepjes, de snellere lopers voorop natuurlijk. Wie dat zijn dat wisselt iedere dag maar Corrie zit bijna altijd in de voorhoede.

Het maakt niet uit of je snel of langzaam loopt. De volgende tekst kwam Corrie deze week tegen en ze deelde die met de groep:

Sommige mensen lopen snel

Anderen komen moeizaam vooruit

Iedereen die volhoudt zal zijn doel bereiken

Bij deze boom liggen en hangen steentjes, schelpen en andere attributen die mensen achtergelaten hebben met een intentie. De steentjes kun je kopen en beschrijven.

Het valt mij op dat er vandaag veel afbeeldingen langs de weg staan en we zien de eerste oude wasplaats.

Op de eerste pauzeplek zien we Lindsay en Anne die ons aanspraken over de zeven dames uit Holland. We wisselen de foto die zij gisteren van ons maakten uit met de foto die wij vandaag van hun maakten. Er zit een vrouw uit Duitsland aan dezelfde tafel en die heeft een watersysteem met filter in haar tas waarvan iedereen wil weten hoe dat werkt.

Het is een beetje benauwd en ik zweet ervan maar het is voor mij veel fijner om in dit weer te loen dan in de volle zon met 30 graden. De route is erg mooi vandaag en we vragen ons af wat dit voor fruit is. Het lijken natuurlijk peren maar het laagje dat er omheen zit kunnen we niet thuisbrengen.

Voor mijn gevoel hebben we de route snel gelopen en wanneer we aan de rand van het centrum komen laten we eerst een foto van ons aan de mooie waterstromen van de Lima maken.

De grote platanen brengen Lorita op een idee. Kijken of het lukt een kring te maken en bomen knuffelen. Met de lange armen van Regina erbij houden we zelfs nog ruimte over en de toon is weer gezet, de lachspieren doen mee.

Er is een heel grote markt en Corrie scoort een leuk shirt voor vijf euro. Kan ze vanavond eens de blits maken. We komen bij onze overnachting Residencial São João aan en er komt een jongetje aan op de bel wijst waar hij niet bij kan. Ik bel aan en het jongetje gaat voor de deur staan. Zou hij nu zo meteen entreegeld van ons gaan vragen? De deur gaat open en het jongetje en de vrouw kennen elkaar, hij gaat naar boven. Onze kamers worden bekeken maar de eenpersoonskamer die toegezegd was is er niet en er komt een opklapbed op een tweepersoonskamer erbij. Niet volgens afspraak maar het is niet anders. We zetten onze tassen en enkele wandelschoenen met sokken in een kamer die al klaar is. Dan gaan we lunchen op een terras, we hebben wel en luxe camino hoor… tot nu toe dan.

Terug bij ons overnachtingsadres, omdat Marian en Gré een vest gaan halen omdat ze het koud vinden bij 26 graden en een klein windje, spreekt de eigenaresse mij aan. Er is wel een eenpersoonskamer en ik moet meekomen om te kijken. Ze verontschuldigt zich diverse keren voor het misverstand. Kan gebeuren en het is fijn dat er niemand op het opklapbed hoeft. De eenpersoonskamer is voor mij wordt unaniem besloten. Kan ik rustig mijn blog schrijven. Dankjewel dames.

We gaan naar het park waar het ineens eventjes regent. Daarna bewonderen we het park verder en strijken neer bij een zaakje aan het water voor een drankje. Dat wordt ons aangeboden door Marian die vandaag 47 jaar getrouwd is, gefeliciteerd en dankjewel.

We kopen ons ontbijt zodat we morgenvroeg op tijd kunnen vertrekken. De bakker gaat hier pas om half negen open. Er moet ook nog een foto komen van de dames met de soldaten aan de oever van de rivier. Fijn toch, zo’n stoere man aan je arm.

Om half 7 gaan we ergens eten maar eerst gaan er nog een paar dames pinnen. Ze willen graag dat de anderen in de buurt blijven voor hulp indien nodig. Even later hoor ik ‘help’. Ik kijk mee en op de vraag hoe ze een ander bedrag kunnen krijgen want er staan wel vakjes maar verder niets op het scherm wat je aan kunt raken. Ik wijs het toetsenblok aan en dan is het weer hilariteit alom.

In het restaurant moeten we het met dit ‘pelgrimseten’ doen, wat een luxe voor ons golden girls.