2 november, 24 km motregen, later half bewolkt 14 graden

Vandaag hadden we maar een keer een “takkentocht”. De foto van boven dit blog is van Andreas, die met zijn hond de Camino loopt. We waren gisteren net door deze takken en bomen gekropen en we hoorden aan de andere kant is hier een doorgang? Zo hielpen we Andreas en hij vond het een mooi moment ons op de foto te zetten. Vandaag hadden we een glooiende wandeling met vooral motregen en daardoor weinig zicht. Het boekje van John Brierley geeft 22,7 km aan. GPS van Johanna is altijd meer. We komen op 24 km.

Sarria ga je uit door het oude centrum, de weg omhoog en dan langs het Monasterio de la Magdalena. Veel herbergen in Sarria zijn dicht. We zien dagelijks dezelfde pelgrims die ook de etappe plaatsen kiezen. Ik schat dat er zeker 50 op pad zijn. Het is leuk, want met zo een kleine groep herken je elkaar.

De oude brug net na het dorpje.

Lijkt het hier op Limburg, of misschien op Ierland. Het glooiende van Limburg en als je kijkt naar de muurtjes langs de landerijen lijkt het ook op Ierland. Galicië is prachtig.

Oei…is er zoveel sneeuw gesmolten dat alles ondergelopen is? Nee… Ernaast ligt een bruggetje.?

De schade aan de bomen is veel minder dan op het traject van gisteren. Dit was de enige vandaag. Gelukkig, want we waren gisteren extreem moe, door de zeer vele moeilijke obstakels.

Ook zijn er op dit traject nieuwe pelgrims begonnen. Veel pelgrims doen dat, omdat vanaf Sarria de laatste ? km zijn. Deze 100 km moet je minstens gelopen hebben voor je in Santiago de “Compostela” krijgt. Of die zijn veel eerder dan wij in Saint Jean Pied de Port gestart en hebben kortere afstanden.

Het is zover. Vandaag is de ? km grens bereikt. Het geeft ons een voldaan en trots gevoel. Ook een soort van “we zijn er bijna”. We proberen van elke stap te genieten.

Zo ook van het heerlijke zonnetje dat doorbreekt als we bij Mercadoiro van de pauze genieten en van het mooie uitzicht.

Van daar af gaat het 300 meter naar beneden naar Portomarin. Het terrein is open, de lucht breekt en we zien glooiende vergezichten.

Het water van stuwmeer “Embalse de Belesar” staat erg laag. De oude en nieuwe brug zijn goed te zien en de resten van de oude stad. Portomarin is herbouwd op de heuvel en alleen de kerk hebben ze van oude stenen opgebouwd.

Het is een indrukwekkende hoogte als je van de brug over de Rio Mino en het stuwmeer kijkt.

Aan de anderen kant van de brug klimmen we omhoog, het stadje in. We merken goed dat de beenspieren nog vermoeid zijn van gisteren.

We slapen in een mooie nieuwe herberg Pons Minea. Voor enkele euro’s pp meer op een 4 persoonskamer, met handdoeken en een eigen douche. Dat hebben we verdiend?