8 oktober, 26 (!) km, half bewolkt 20 graden

Voelden we ons gisteren redelijk goed, vandaag heb ik ervaren wat “naar boven slepen is”. In Villatuerta was er geen ontbijt en omdat het zondag was, hadden we ook geen boodschappen kunnen doen. Geen probleem, want Estella is 4 km en dan gaan we daar ontbijten. Met de zaklamp aan, gaan we over een donker pad en komen zo in Estella aan. Het heeft wel wat om voorzichtig samen de route te zoeken.

We vinden uiteindelijk een bakker die ook koffie schenkt en voor een klein prijsje een broodje voor ons maakt. Met jus d’orange erbij was het nog geen €4. Een pelgrimshand is zo gevuld. Vandaag staat maar liefs 26 km op het plan. We gaan nog helemaal naar Los Arcos.

Eerst gaan we naar Irache, wat bekend staat om het klooster en een wijntap. Het is nog erg vroeg, naar we willen het toch proberen. We hebben er veel lol om….

Vlak daarvoor is een smederij, waar Connie nog een sieraad koopt.

Er volgt een schitterend pad door de velden. De witte wolken combineren prachtig met het landschap.

De stijging naar Monjardin is niet lang maar wel heel steil en het lijkt echt of ik naar boven geduwd moet worden.

In Monjardin zitten we erdoor heen, hebben dan ook uitgebreid pauze en beslissen daarna of we allemaal verder gaan. Dat doen we toch. Gelukkig iets fitter dan in de ochtend.

De weg naar Los Arcos is byzonder mooi. Een glooiend pad, door de velden.

Oneindige verten, het Camino pad aan onze voeten.

Tot onze grote verrassing komen we deze vrouw uit Bulgarije tegen. Een paar dagen niet gezien, altijd met dezelfde langzame tred. En toch…..ook zij komt er. Steeds weer. Ook vandaag, toen we al ruim 1 uur binnen waren. Ze was erg blij ons te zien.

Ook kwamen we Connie nog tegen. Na Villamayor had ze besloten op eigen tempo door te gaan. Hier even rusten en van haar blikje vis genieten.

De bloemen bloeien nog volop en er zijn daar vele vlinders. Wit met een zwart streepje, donkergeel, blauw… Een lust voor het oog.

In de vloer is “Buen Camino” geschreven. Zo te zien vlak nadat de cement was gelegd. Even een duwtje in de rug. Een kleine motivatie om onze laatste stappen te zetten.

We nemen een. “olifantenpaadje”. Ons pad loopt boven in de foto van links naar rechts. Johanna en Annet volgen ook het andere pad. Velen zijn ons al voorgegaan. Dat is te zien aan de platgetreden paden.

Net voor Los Arcos zien we de eerste herfstkleuren. De bomen geel gekleurd aan de linkerkant van het pad, de gele bloemen rechts. Daar worden we toch helemaal blij van. We zingen ook regelmatig onderweg. Meestal kennen we de eerste zin en verder niets. Samen met Johanna had ik het lied gezongen van Guus Meeuwis. “Geef mij nu je angst”. We vonden de hele tekst en melodie op YouTube. Wat genieten we hiervan.

Net een beetje zon, zorgt ervoor dat het nog even lekker is voor het etappe drankje. Ook hier zien we weer mensen die we al van Orrison kennen. Robert uit Duitsland, Jarek uit Polen, Tine uit Denemarken. Het voelt echt als familie. Hoe gaat het en hoe is het met je voeten? Fijn dat pelgrims zo met elkaar meeleven.