31 oktober, 22 km, half bewolkt 0-10 graden

Wat een mooi kado, hoor ik zojuist. Het mooie kado, dat we zo in de sneeuw in deze fantastische omgeving mogen lopen. We zijn er allemaal dankbaar voor. De afdaling van O Cebreiro naar Triacastela is, net als de stijging, een van de mooiere etappes. De daling is maar liefs van 1330 naar 670 meter. Waarvan 600 meter op 6 km. Dat is ongeveer 10%.

In de afgelopen nacht was het gaan dooien en de straten van O Cebreiro veranderden in gesmolten sneeuw. Het is mistig als we vertrekken.

De Camino paden zijn daar niet begaanbaar en op advies van de mevrouw van herberg Casa Campielo kiezen we het eerste stuk langs de weg. We lopen aan de westzijde van een berg en we zien af en toe de zon door de wolken komen. Echt van die kippenvel momenten.

Een van de bekende volgende punten is Alto San Roque op 1270 meter. De mist is weer terug en wisselt af met een waterig zonnetje.

Na 6 km zijn we in Hospital. Er is een bar open en dat is zo fijn om even binnen wat te kunnen drinken. Om te wandelen is het een heerlijke temperatuur, maar even op een steen of zoiets pauzeren is er niet bij. Het is het eerste en enige café dat open is. Alle pelgrims maken er een stop.

De sneeuw ligt nog te hoog op het Camino pad en we volgen de weg. Ook hier genieten we van het uitzicht.

Vlak voor Alto de Poio gaan we terug naar de Camino. Het is hard werken in de sneeuw. We gebruiken de stokken om zeker niet uit te glijden.

En dan….een stevige klim naar Alto do Poio. Hier is het echt “langlaufen” op onze Beth schoenen.

De beloning is groot. Bovenaan is het café open, de zon schijnt en het is windstil. Wat super!

Ook na Alto do Poio blijven we langs de weg lopen. De uitzichten zijn er niet minder om.

Zouden we het laatste stuk met 6 km dalen over het Camino pad kunnen. We gaan het proberen. We worden nog gewaarschuwd, maar zoals we al eerder hebben ervaren….we kiezen nooit voor de makkelijkste weg. En als het niet lukt gaan we terug.

Het is gelukkig goed te doen. We zijn stil van dit moment.

De sneeuw grens ligt onder de 1000 meter en weldra zijn we terug in de herfst.

Vlak voor Triacastela zien we deze boom. Kijk maar goed. We zien er een hond in, naar ook. Een zittende persoon met het hoofd gebogen. Ook dit is kunst toch?

In Triacastela slapen we deze keer op een 4 persoonskamer in een pension. Wel zo fijn af en toe. De afgelopen nacht sliepen we met 10 personen in een ruimte en heeft meer onrust. We snappen het niet maar het is in de nacht in de herbergen heel heet. Het lijkt wel of ze die in de nacht laten branden…..

Dit is het uitzicht canaf Pension Garcia in Triacastela.