27 oktober, 19 km, heel veel wind 9 graden

Een dag met flinke hoogteverschillen en een van de hoogtepunten van de camino francais, Cruz de Ferro

Het is een hele koude wind vandaag. Dat merken we direct als we vanaf Rabanal 5 km stijgen van 1155 meter naar 1400 meter. 250 meter stijgen in 5 km, valt mee. Het is net meer dan vals plat. Of zijn we inmiddels gewend aan stijgingen?

Het pad is volledig onverhard. Aan weerszijden, zoals hier een soort brem. We vinden het zo mooi, dat we er ontroerd van zijn. Trots dat we hier zomaar lopen. Al onze vezels doen mee.

Of een eindje verder, een pad omzoomd met varens.

Het gaat zo makkelijk, zegt Johanna. Stapje voor stapje en proberen niet te duwen met je lijf, maar meer met de flow meegaan. Lopen zoals het kan en niet zoals je vind dat het moet.

In Foncebadon pauzeren we bij restaurant El Trasgu aan het einde van het dorp links. Met een prachtig uitzicht over de bergen.

Zie je de rode punt op deze kaart. Daar zijn we. Foncebadon. De komende dagen nog 235 km te gaan. Het is of we al denken aan de bestemming. Zo dichtbij lijkt het al.

Dan is het nog 3 km naar Cruz de Ferro. Een stijging van 100 meter en daardoor een stijl stuk van vandaag. We hebben onze regenbroeken tegen de kou aangetrokken en ook mutsen en buffs opgezet. Brrrr…

Daar in de verte zie je het Cruz de Ferro. We kregen deze week in een restaurant een steentje mee. We vroegen ons af, gaan we dat bij Cruz de Ferro leggen. Dat voelen we op dat moment, zeggen we.

Dit is mijn steentje. Ik leg het daar neer. De gedachte erbij is: ik hoop voor blijvende kracht en vriendelijkheid en dat ik die kan geven aan degenen die het nodig hebben.

Johanna weet ook waarom ze het steentje hier gaat achterlaten. “Ik ga niet meer aan mezelf twijfelen. Ik ben OK zoals ik ben” Dat zei ze met zoveel overtuiging, het klonk heel krachtig. Geweldig!

Niet ver daarna komen we bij de herberg van Manjarin. Daar kun je ook slapen. Helemaal in het midden van natuur.

Ik was geraakt door de combinatie van 3 beeltenissen. De 2e lijkt de schaduw van de eerste. De 3e is juist door de zon verlicht.

Ongeveer 6 km lopen we over een pad langs en over de heuvels. Het is zo ontzettend mooi! We krijgen wat sneeuw. Niet heel veel, maar toch. Dat wij hier toch naar lopen.

Langs de randen rotsen met diverse mossen.

Op de top van de wereld voelen we ons. De wereld aan onze voeten, de toekomst ligt voor ons.

Pas op het laatst van onze wandeldag, dalen we naar Acebo. Dat zie je pas net 1 km vantevoren liggen.

We slapen in een hotel met pelgrimsafdeling, Casa del Peregrino aan het eind van het dorp. Met zwembad…, daar us het nu veel te koud voor. Wat een super dag vandaag!