17 september, 13 km + 6 naar de vuurtoren, mist,17 graden

Onze laatste dag vandaag. 16 wandeldagen zitten erop. Voor Gré, Toos, Elly, Tine en Mariet echt een overwinning. Zoveel moed en vertrouwen om deze uitdaging aan te gaan en voelen dat je het kunt. En nu dan dankbaar en blij zijn dat we onze bestemming hebben bereikt.

“Ik heb het al ooit gedaan, en ik denk dat ik het weer kan”. ?

De weersvoorspelling was half bewolkt en we hebben deze ochtend alleen bij zonsopgang een klein zonnestraaltje gezien. Wat een mooi moment. De zon over de haven van Cee.

De mist komt snel terug en zo zien we op een andere manier Corbution. Een stadje grenzend aan Cee, met veel oude straatjes. Het lijkt of ik nu met andere ogen kijk, want ik zie details die ik niet eerder heb gezien.

Een raam met ernaast een beeldje in een nisje

Het oude wapen van Corbution. We stonden ernaar te kijken en plotseling zei een oudere dame dat ze ons wat wilde laten zien.

We liepen met deze mevrouw mee en ze wees ons op een zeer oude Camino schelp. Indrukwekkend! Benieuwd naar de geschiedenis en betekenis van dit.

De route door Corbution is iets veranderd en wijst ons langer langs de haven. Uiteindelijk komen we ook weer op het pleintje met in de hoek deze aanwijzing.

Het geeft ook wel iets mysterieus, die mist. De eucalyptus bomen en de venkel/anijs planten geuren weer door de vochtige lucht. Heerlijk!

Het is niet heel koud en we pauzeren aan het strand van Estorde bij een chick hotel, waar je als pelgrim zeer welkom bent. Een kopje thee is daar €2 ipv €1,20. Dit hebben we ervoor over. Direct aan het strand gelegen met palmbomen.

Deels langs de grote weg, deels door dorpjes, zoals hier bij Sardinero. Een huis met veel blauwe tegels in het teken van de Camino. Wie er langs is gekomen, heeft er vast ook een foto van.

Het zicht blijft beperkt, ook als we dit wonderschone strand passeren. Om het te bereiken ga je eerst sterk dalen om vervolgens stijl omhoog te gaan.

Finistere zien we pas als we er al dichtbij zijn.

Hier met uitzicht over Playa Langosteiro.

Ook hier in Finistere kunnen we bij het toeristen buro een “Finistere” halen. Trots als we zijn om de leeftijd te zeggen, als ze daar om vragen. En ik ben trots op deze dames, dat ze deze Camino hebben gerealiseerd. Een welgemeend gefeliciteerd!

Het plan was om in de avond de zonsondergang te gaan kijken. We halen tapas en een flesje wijn en gaan in de mist de berg op. 3 km heen alleen stijgen. Met onze hoop dat de mist optrekt. Dat was niet het geval. De mist werd regen en zo kwamen we in de natte mist bij deze pelgrim aan.

Na 206 km komen we er aan….de 0,00 km paal. HET moment. Het is net of je je dan realiseert we hebben het toch maar gedaan. Dankbaar, trots en met gegroeid vertrouwen. Na operaties en tegenslagen toch weer gaan wandelen en in staat zijn om 10-15 km te wandelen.

Daar proosten we op. De wijn gaat in onze flesjes en zo brengen we een toast uit op deze fantastische wandeling. Saamhorigheid, samen delen, vertrouwen hebben in elkaar. We hebben het fijn gehad.

De vuurtoren is net te zien….

Deze voeten hebben ons zo ver gebracht.

” Met iedere stap laten we een deel van onze ziel achter.

En met iedere stap nemen we iets in ons op van degenen die ons zijn voorgegaan.

Bedankt , Weg, dat je onze voeten voedt”

Geen blaren, geen pijnlijke voeten. Geen zere enkels. Geweldig!

Net op tijd terug voor het echt donker wordt, komen we nog langs dit mooie oude kerkje. In de mist sfeervol uitgelicht.

Bedankt lieve wandelmaatjes, het was een fijne Camino. Bedankt voor alle mooie momenten.