16 september, 15 km, half bewolkt 25 graden
Je kunt merken dat we dicht bij zee zijn. De bewolking komt zo onverwacht. Gisteren de hele dag stralend blauw, nu half bewolkt met wind. Zo schommelt de temperatuur ook. Met de zon 25 graden, met de bewolking ik denk 20. Een prima temperatuur om te wandelen. Vandaag staat de 300 meter daling naar Cee aan de zee op ons te wachten.
In Logoso kennen ze me en we worden hartelijk ontvangen. Na een goed ontbijt gaan we de deur uit. Speciaal voor ons hadden ze wat broodjes gebakken, omdat we onderweg niets tegen komen.
We zijn dichtbij de windmolens, waar we gisteren bijna onderdoor gingen. Die steken nu af tegen de donkere lucht.
Eerst stijgen we nog, en we hebben een mooi bospad. We ervaren hoe stil het is. De meeste pelgrims zijn al vroeg vertrokken en we zijn alleen onderweg lijkt het wel.
Na Hospital komt de splitsing. Linksaf naar Finistere en rechtsaf naar Muxia. We gaan hier linksaf naar Finistere.
Vlak bij die splitsing zien we het wapen van Dumbria. De tekst erboven wordt gevormd door kleine buxushaagjes.
Het pad gaat rechtdoor en kent kleine hoogteverschillen. Die 2 kleine stipjes zijn Tine en Toos.
Wat een schoonheid….de korstmossen in combinatie met de gele brem (het lijkt op brem, maar de plant heeft stekels)
Bij het kerkje “Emrita des Nieves” hebben we even pauze.
En wat leuk. Uitgerekend daar is een stalletje waar we wat te drinken en te eten kunnen kopen. Alles op basis van Donativo. Je geeft wat het je waard is. We nemen er een broodje belegd met een kruiden gelei, verse tomaten, gebakken ui, gebakken gourget. Het smaakt heerlijk. Een Camino kadootje, want we hadden onderweg niets verwacht.
Het is op dat moment fris en we zoeken een plekje uit de wind.
Nog 8 km te gaan naar Cee. Het pad is vernieuwd, want er zijn geen lastige rotsstenen meer. Het maakt de daling van 300 meter iets makkelijker. Maar we voelen het allemaal. Dalen is mogelijk zwaarder als klimmen. De zee komt plotseling in zicht. We moeten goed kijken, want de kleur van de lucht is bijna gelijk.
Daar is Cee. Gelegen in een baai.
Gré gaat bijna huppelend naar beneden en wacht daar. Die grote daling zit erop. En nu op zoek naar een café voor ons etappedrankje.
Die vinden we vlak bij onze herberg Moreira. Direct aan de zee gelegen.
We hebben hier weer eens 2 persoonskamers. Wat een verwennerij….Morgen gaan we naar Finistere. Onze laatste wandeldag. We kijken ernaar uit om de bestemming te bereiken.
De voorlaatste wandeldag en ook weer een prachtige omgeving zo te zien en te lezen.
Voor straks een goede nachtrust om morgen nog de laatste km’s te gaan meemaken.
Veel succes weer allemaal en we zien al weer uit naar de mooie kiekjes.
Gr. voor allen en in het bijzonder voor Tine; Monique haar mem en mijn zus om heel trots op te zijn! ????
Nog ien dei oan de kuier, binne de lètste leadsjes swier as binne de skúon sa goed yn ron dat it in makje is?
Wy fyne de tocht al moai wylst wy yn Fryslân sitte, lit stean hoe moai at de tocht yn wurklikhied west hat. Moaie foto`s en ferslagen van Mieke, moai dat wy op disse wiize mei genietsje koeden.
Wy binne grutsk op (skoan)mem datse de tocht ron hat en wy binne grutsk dat se yn har allinnich weazen nea allinnich is….in skelp mei in stientsje …..foar altyd by har.
Wy winskje jim noflike lètste kilometers.
Ik geniet elke dag van de belevenissen en de prachtige foto’s! En deze reis in het bijzonder door de twee, voor mij bekende, ‘oud’ reisgenoten. Gré die na zoveel pech in 2016 op de Via Lemovicensis moest afhaken en nu weer loopt als een kievit. En Toos die ik heb mogen ontmoeten op de tocht in april 2017. Petje af en groeten voor beiden!