15 september, 28 graden, 17 km

Op deze wolkenloze dag zijn we geraakt door de schoonheid van deze etappe. Het gevoel paste precies bij deze tekst die Toos gisteren voorlas uit het boekje “het geheim van de schelp”

Wie ben ik dat ik hier lopen mag? Wie ben ik dat ik hier lopen kan? In de verte een kerktoren, een dorpje. Mijmerend probeer ik antwoorden te vinden. Waarom volg ik dit pad? Zoek ik mezelf in die ander? Laat mij Jou dan vinden…..

Een flinke etappe vandaag. 17 km in plaats van 15 en ook nog eens flink klimmen en dalen. Deze kanjers kunnen het. Voor het ontbijt zagen we het al, het wordt een mooie dag. Vanaf Casa Pepe nevel over het veld.

We maken ons klaar voor vertrek. Gré staat al in de startblokken. Heerlijk vindt ze het op eigen tempo te gaan en dan zelf de weg te zoeken.

Zo gaat het als je naar het westen loopt. De zon in de rug en dat geeft voor mij, mijn geliefde tegenlicht foto’s. Vanaf de herberg stijgt het voortdurend, zeker 5 km.

We lopen langs een heuvel en kijken richting het oosten. De velden bedekt met een laagje mist.

Dan komt de grootste stijging. Niet ver, maar zeker 10%. Die leidt ons naar een prachtig uitzichtpunt. Die kleine stipjes omhoog zijn Mariet, Elly, Toos en Tine. Gré staat boven op ons te wachten.

Daarna begint de daling richting Olveiroa. Tine één met het landschap.

Uitzicht over het stuwmeer. Embalse de Fervenza. Zo je ziet ….elke stap is zo mooi!

We zijn in Olveiroa toe aan onze lunch.

Daarna begint het heet te worden en dan hebben we nog bijna 4 km te doen naar de windmolens.

Wederom een prachtig pad. Een soort brem komt in bloei. Het is er stil. We zien vele soorten vlinders.

Beneden ons ligt een rivier, die zich door het landschap kronkelt.

Om 14.45 komen we aan bij Albergue O Logoso. We slapen deze keer in de gloednieuwe prachtige herberg. Super!!!