25 oktober 2017, 17 km, zonnig 22 graden

Een zware etappe vandaag! 350 meter stijgen en 350 meter dalen en dat over meest paden met losse stenen.

Als je de schoonheid van deze etappe ook mee laat wegen, dan zeg ik samengevat: adembenemend mooi en zwaar. Die schoonheid begon vanmorgen vroeg al. De horizon kleurt licht roze en dan komt de oranje bol tevoorschijn.

Intussen klimmen we naar Foncebadon.

Het plaatsje voor Cruz de Ferro, met vooral veel herbergen en vervallen huizen. Vandaag vinden we alleen hier een bar waar we graag gebruik van maken.

We treffen hier ook ons Camino maatje Frank, die nog even een foto van ons maakt. Marietje en ik hebben voor een dag gewisseld van rugzak. Misschien maakt het verschil voor haar. Dat blijkt niet zo te zijn. De rugzak is gewoon zwaar.

Het is pas 10.30 uur en de kou van de nacht is alweer verdwenen. We genieten zo enorm van de natuur, de mede pelgrims en het onderweg zijn.

Pelgrims zijn erg creatief en sommigen kunnen het niet nalaten teksten achter te laten. Deze is er een van: Sometimes, you need to remind yourselves, that you are the most important person in your life.

Dan gaan we nog 3,5 km stijgen naar Cruz de Ferro. We hebben deze keer strak blauwe lucht. We leggen er een steentje neer, met een persoonlijke gedachte. Ik leg er een steentje neer, ter gedachtenis aan Jan. Speciaal, omdat ik van hem de glans van het leven weer heb leren voelen en daardoor ook heb leren genieten.

Hoe mooi deze etappe is tonen onderstaande foto’s. Marietje ging alleen verder vandaag, zo heb ik alleen foto’s van Mariet.

Het aller zwaarst wordt de stevige daling ervaren over de losse stenen! Wat zijn we blij dat we in de verte uiteindelijk Acebo zien liggen. De plaats waar we overnachten in herberg El Meson.

Daar zit Marietje al op ons te wachten. Een pijl gemist en daardoor voor een belangrijk deel over de weg naar beneden. Maar ook dat komt in Acebo uit. Goed gedaan dames!