23 oktober 2017, 15 km, zonnig 20 graden

Wie had dat gedacht…ik niet! Na diverse pogingen om de luchtvaartmaatschappij te bereiken had ik het opgegeven. Zondag…Tot mijn grote verrassing kwam de rugzak om 21.30 alsnog aan. Hehe ? Ook de chauffeur wilde delen in mijn blijheid en spontaan kreeg ik 2 kussen. De geleende spullen konden weer terug. Dank ook voor Christien van de herberg van Villares.

De etappe na Villares is prachtig. Vrijwel direct naar een mooi pad door de heuvels. Een beetje oefenen voor het grote klimwerk dat eraan komt.

De indrukken zijn soms teveel. Op bijna elke meter een ander uitzicht. En ook als je even terug kijkt over het landschap waar we vandaan komen.

En wat gebeurt me in Santibanez? Een vrouw op leeftijd liep in haar ochtendjas over straat. Kijkt naar me, is bijna verrukt en aait me spontaan over mijn wang. Daarna gaf ze me net stralende ogen ook nog een zoen. Je maakt wat mee hier op Camino.

Ook een Camino kadootje. David, die na de laatste klim en voor de daling naar Astorga volledig van harte een rustpauze gunt voor de pelgrims. Fruit, iets te drinken een warme ontvangst.

“La llave de la essentia es la presencia”: Vrij vertaald: het meest belangrijke in het leven , is je aanwezigheid. Hier laat hij zien en voelen dat door te delen en ervoor te geven wat het jou waard is, mogelijk is. Ik zie daar alleen maar stralende mensen.

Dan dalen we af richting Astorga. Bij Cruceiro de Santo Toribo is het uitzicht naar de kathedraal en het bisschoppelijk paleis van Gaudí goed te zien. Daar gaan we zo nog heen om wat beter te kijken.

Vlak voor Astorga gaan we een spoor over. Wel een veilige oversteek zo, voor Marietje en Mariet. Een soort haarspeldbochten om op een veilige manier hoger dan het spoor te komen.