Zaterdag 21 september 2024, van Ramaloso naar Redondela, wolken en af en toe zon, 21 graden en 19 km.

Vanmorgen met zijn tweeën naar het ziekenhuis in Vigo nadat de rest van de groep vertrokken is voor de kustroute. De taxichauffeur was behulpzaam net zoals een bezoekster van het terras waar we ontbeten hadden. Bij het ziekenhuis aangekomen worden de gegevens genoteerd en kunnen we via een dokter en de röntgen naar de wachtkamer om te wachten op de uitslag. Ambulances rijden af en aan en wij, de enige buitenlanders, zitten maar te wachten en wachten totdat we drie uur later aan de beurt zijn en dan zijn we snel de deur uit. De knie is ingetapt en recepten voor medicijnen krijgen we mee en lopen mag, maar geen camino. Een taxi hoeven we niet te bellen, er staat er buiten een klaar die ons naar Redondela brengt. Voor de deur van het hostel worden we afgezet, waar ik mijn rugzak binnen zet en we aan de overkant op het terras koffie gaan drinken.

Alle tafels zijn bezet maar bij een pelgrim kunnen we aan tafel plaatsnemen. Terwijl we het terras oplopen staat er meteen een man op om een extra arm te geven. De behulpzaamheid is erg groot van de mensen om ons heen, een aangename ervaring. De pelgrim is een Duitse vrouw die alleen loopt. Ze vertelt dat het moeilijk is om een overnachtingsplek dicht bij de route te vinden waardoor ze soms ver daarvan moet overnachten. Het is haar eerste camino maar zeker niet de laatste zegt ze en wanneer ze verdergaat gaan wij op andere stoelen zitten zodat we overzicht op het terras hebben. We bestellen een drankje en even later ga ik naar de apotheek die op 7 minuten lopen zit. Voor mij een korte etappe natuurlijk. Daarna ga ik een tafel voor vanavond proberen te reserveren bij een restaurant om de hoek dat ik ken van een andere camino. Helaas is alles al gereserveerd. De ober van ons terras raadt aan om het bij twee restaurants dichtbij te proberen. De ene bleek Casa Consejo te zijn waar ik geweest was en de andere is Samoa waar wel plaats is en we om 7 uur al terecht kunnen. Deze pelgrims eten graag ‘vroeg’ wat hier in Spanje niet de norm is.

Het hostel ligt op de eerste verdieping en via een lange trap komen we boven. Gaan zitten op de trap om met je armen steeds een tree hoger te komen is de gemakkelijkste manier om boven te komen als je op een been nauwelijks kunt staan. We zoeken de beste bedden voor ons nu dat kan en installeren ons. Wanneer ik net in de douche ben hoor ik de anderen binnenkomen.

Enkele van de foto’s van de route die de anderen gelopen hebben laten zien dat het in de ochtend heel mooi was langs de kust met de ochtendzon en nevel. Een sportmoment tussendoor was schijnbaar erg leuk geweest. En de foto van de pelgrim en de boom vind ik erg mooi. De gitarist op de foto lijkt op Keith Richards van de Rolling Stones en er was ergens een zandsculptuur van een krokodil te zien.

We hadden allemaal pasta of pizza gegeten en deze was heerlijk. Als dessert namen we thee met Churros, eerst zonder en later met chocolade. We hadden weer genoten van een leuke avond en ik had te veel slaap om het blog af te maken waardoor ik het nu, vroeg in de ochtend pas plaats.