Zondag 17 april, Pasen. Dag 12 van Armenteira naar Vilanova de Arousa. 27km en zon

We kunnen om acht uur ontbijten en om half negen met dezelfde taxi als gisteren naar Armenteira. Silvia gaat door naar onze eindbestemming. Om 10 voor negen beginnen we al met lopen en de zon staat nog laag.

Al snel komen we op de ‘Waterweg’. Er worden veel foto’s gemaakt, iedereen vindt het geweldig mooi.

Na de waterweg lopen we langs een waterstroom en we komen veel mensen tegen die waarschijnlijk ergens naar boven gaan. We hebben geen idee waar naar toe. Af en toe horen we knallen, waarschijnlijk wordt er ergens vuurwerk afgestoken. Een vrouw spreekt ons enthousiast aan maar we begrijpen niet wat ze bedoelt. Wel dat ze iets liefs zegt, bijzonder om zo maar aangesproken te worden en een lieve wens te krijgen. Constance krijgt zelfs een klopje op haar arm. We worden weer verrast met een bar en bestellen koffie. Ook hier krijgen we weer wat lekkers bij de koffie. Zelfs een klein glaasje jus d’orange.

Deze vrouw uit Tsjechië zien we een stuk verderop. Zij kon gisteren geen overnachting vinden in Armenteira,  wat ook de reden was dat wij in Poio sliepen. Ze was uiteindelijk nog 8km doorgelopen en had in een hotel overnacht.

We vinden een bar waar we kunnen lunchen en bestellen koffie en brood met omelet. We krijgen er een klein soepje met kikkererwten bij. Heerlijk, net als het brood. Alleen was dat voor de dames te veel. Hans moest zijn best doen maar het lukte hem om het op te eten. De dames bewaren het voor morgenvroeg.

We zien onderweg veel wijnvelden, de wijnstruiken worden hier over draden geleid zodat er een dicht afdak zal ontstaan.

Het is weer zonnig en een beetje wolken zijn wel fijn want anders zou het wel heel warm zijn op de open stukken. Blijven insmeren is wel belangrijk om niet te verbranden.

Op de stijle stukken is het wel weer zwaar

We gaan daarna dalen zodat we bij zee uitkomen. De toren stond vanuit ons zichtveld laag en toen we het kerkje van de zijkant zagen leek het niet bijzonder. Constance liep er toch naar toe en maakte er deze mooie foto van.

En dan komen we bij zee, prachtig is het, we gaan er even zitten om te genieten.

Hans zat op deze steen en kort nadat hij er vanaf ging en zijn rugzak een stukje verderop neergelegd had was het water ineens zoveel hoger dat hij blij was dat hij zijn rugzak niet op de steen had laten liggen. Ongelofelijk dat het water zo snel stijgt.

Nog een klein stukje lopen en dan zijn we er. We bellen Silvia die ook naar het terras komt zodat we samen onze verhalen uit kunnen wisselen. Silvia had zich uitstekend vermaakt in deze mooie plaats aan zee en leuke mensen gesproken die zaten te breien.