Ah, Lisette is ziek. Misschien de gehaktballen van gisteren? Zij blijft in bed en laat zich halverwege de dag samen met de Canadese Brenda naar Grandas de Salime brengen. Wij gaan gedrieen in de mist op pad.

We lopen naar La Mesa, waar een huis met een bordje ‘donativo’ ons naar binnen lokt. Een dame serveert ons een goede koffie in haar keuken, terwijl manlief vertelt over de bessenkweek.

Bij het kapelletje in Buspol ontmoeten we Sven en Adrian, de Duitse vader met zijn drietalige zoon, weer. Vanaf daar lopen we zigzaggend naar beneden naar het stuwmeer van Grandas. Dat duurt een tijd. Het is een soort menselijke knikkerbaan:  tweehonderd meter naar links, stukje naar beneden, tweehonderd meter naar rechts, stukje naar beneden, weer naar links, enzovoort. We pauzeren ergens hslverwege de knikkerbaan op een tots met uitzicht op het stuwmeer van Grandas de Salime.

Daarna gaan we de dam over en drinken koffie bij het hotel. Hemelsbreed schieten we deze dag maar een paar kilometer op, terwijl we toch een behoorlijke dag lopen.

Grandas is een vriendelijk dorp: we treffen Lisette op het 1e terras en lopen naar de herberg. Een goede plek met een kamertje voor ons vieren en een tuin met ligstoelen. Na de douche is het tijd voor een fles Asturiaanse Sidra. ’s Avonds een maal in een lokaal restaurant en nu gaan we weer slapen.

13.00 uur