18 juni 2017, 17 km, Rabanal – El Acebo heet weer
In de ochtend is het nog donker als we vertrekken. Snel kleurt de lucht mooi rood en hebben we geen lampje nodig om de pijlen te zien.
Rabanal ligt op 1150 meter en we gaan vandaag 2 keer naar een hoogte van 1500 meter. 350 meter stijgen. Het gaat geleidelijk omhoog.
Gelukkig had 2 ik vanochtend geen pap in de benen, maar Klazien had er vandaag wel last van. Op naar onze ontbijtstop in Foncebadon.
We zijn daar rond 7.30 en genieten van de nog frisse wind en uitzichten.
Dan is het nog 3 km stijgen naar Cruz de Ferro. Daar laten de pelgrims een steentje achter, ter gedachtenis aan een dierbare.
Tijdens de wandeling er naar toe, had ik me afgevraagd, wat zit nog in mijn rugzak dat ik niet meer nodig heb. Ik sta er even bij stil en spontaan merk ik dat het “angst” is. Ik pak een steentje en leg die er ook neer. Dat heb ik niet meer nodig, zo ga ik het proberen. Ook Carmen legt er een steentje neer. Gisteren op het terras hadden we met Howard een mooi gesprek over wat er in de “rugzak” zit wat hij niet meer nodig heeft. Voor hem was het wantrouwen en cynisme. Wie weet heeft hij die vandaag ook daar achter gelaten en gaat hij met vertrouwen verder.
Precies toen wij daar waren was er een stralende vrouw die gitaar speelde. “The answer is blowing in the wind” We gingen er kijken en hebben samen met haar een lied op de melodie van “you are my sunshine” gezongen. Een mooi moment op deze zondagochtend….
Dan gaan we naar Manjarin, met een herberg, waar ook tempeliers wonen en werken. Juist op dat moment is daar een kleine processie met een woordje voor de aanwezige pelgrims. Draag je steentje bij door het Camino gevoel uit te dragen. Zo maken we het mee deze zondagochtend.
Het is overweldigend mooi. De heide begint te bloeien en kleurt de rotspartijen paars. We zitten hoog en kunnen ver om ons heen kijken.
Na Manjarin daalt het nog, en daarna gaan we terug naar 1515 meter hoogte. Het pad loopt hoger langs een weg.
Voor we aan de grote afdaling naar El Acebo gaan beginnen, hebben we even pauze. Dalen is tenslotte nog zwaarder dan klimmen, zeker als het losse stenen betreft.
Het is ons gelukt! We zijn in El Acebo aangekomen. Een heel klein dorp, waar we slapen in Meson El Acebo.
Inmiddels is er een gloednieuwe herberg La Casa del Peregrino’s. Met zwembad….hier kun je slapen voor € 10. We gaan dadelijk eens polshoogte nemen…
Geweldig Mieke wat een klus die stijgingen en dalingen.
En dan nog de mooie foto”s en het verslag om van te smullen.
Ik heb er weer van genoten bedankt voor dit alles.
Groot respect voor jullie, wat een avontuur en wat een kilometers in de benen enne lieve frau Antje ik mis je maar ben zo onwijs trots op je !!!!!!!
Dikke tuut voor jou xxx
Zo dat zijn temperaturen! Succes de laatste weken…het einde komt in zicht….boekje al vol Klazien? Groetjes van ons, Marten en Conny
Tja wat ga je hier van zeggen ,, wouw wat een beleving weer , bijzonder die gedachte bij de rugzak.. (wie zou dat nou niet willen ) als ik er aan denk word ik zowaar emotioneel ..
In de nacht van 7 op 8 juli overnachtte ik in de parochiële herberg van El Acebo, een bijna authentiek bergdorp. Op de supermoderne herberg na, aan het einde van het dorp.
Wij gingen ook poolshoogte nemen. Het was te koud om op het terras te zitten en er verbleef één pelgrim. Gloednieuwe accomodatie die nog bekendheid moest krijgen, maar we erg pelgrim 2.0. 10 Euro is erg goedkoop.
Trots op jullie allemaal. Wat een prestatie! Elke keer even kijken of er een nieuw verslagje is. Genieten van de mooie foto’s en verhalen.Met mij zijn er velen die jullie volgen, zo zijn we toch een beetje bij jullie. Heel veel wandelplezier nog. Krullebol ik ben trots op je.